De eerste indrukken van Japan

Tokyo, 5 april 2016

Na een heel gezellige week met Nancy en Gerry in Vancouver, stappen we op het vliegtuig naar Tokyo.

Bij binnenkomst krijgen we kosteloos een visum voor 90 dagen. De airport bus zet ons helaas niet af voor de deur van het hotel dat we geboekt hebben. Het is een hele klus om in de menigte je weg te vinden in het donker, waarbij je bijna geen straatnaam bordje kunt lezen. Het hotel moet vlakbij zijn.

Als we hulpeloos bij een stratenplan staan, worden we aangesproken door Yomiko. Zij belt met het hotel voor de exacte locatie.Eenmaal in het hotel, drinken we nog een lekker Japans biertje met haar.

Shinjuku is een uitgaanscentrum met gezellige eetstalletjes. Wat wordt er nog veel gerookt op straat!

De hotelkamer is piepklein met zo’n smal bed, dat je wel heel veel van elkaar moet houden. Het stinkt er verschrikkelijk naar rook. We zijn doodmoe, dus slapen snel in. Maar een jetlag van hier tot Tokyo houdt ons een groot deel van de nacht nog bezig. Vandaag zijn we de datumlijn gepasseerd. Zondag 27 maart was zo voorbij. Nu lopen we 7 uur voor op Nederland.

De WC op onze kamer is een belevenis op zich. Een verwarmde bril, verschillende sproeiers om weer schoon te spoelen, maar ook een drukknop, die watergeluiden laat horen. Dit moet de wind-, poep- en pers geluiden overstemmen. Als je plast, klinkt er een prachtige waterval.

Japan is een andere wereld. Weinig mensen spreken Engels en je kunt bijna niets lezen. Gelukkig zijn de meeste borden in het metrostation tweetalig. Wat een enorm netwerk ligt hier onder de grond. Japanners leven zeer milieubewust. Afval wordt gescheiden en ze eten ook heel gezond. Je ziet geen dikke mensen en ze worden heel oud.

Op de vismarkt kijken we onze ogen uit. Tonijn wordt met een vlijmscherp mes in moten gesneden. Veel zeevruchten en enorme schelpdieren. En druk! De karren vol met vis hebben moeite om tussen de mensen door te laveren. Natuurlijk willen we die verse vis ook proeven. We staan 2 uur in de rij voor de beste sushi van Tokyo. Het restaurantje bestaat uit een lange bar met 20 stoelen op een rij. Verschillende soorten rauwe vis, kuit, zee egel met kleefrijst. Heerlijk!

Veel mensen hebben voorjaarsvakantie, want het is kersenbloesemtijd. In de Rikugien tuin zien we geen treurwilg, maar een enorme treurkers, vol in bloei. We zitten daar een tijdje mensen te kijken. Allemaal willen ze op de foto met de bloesem. Vaak maken ze een selfie met de Iphone op de stok.

Vanuit Tokyo zoeven we met de Shinkansen in 2 uur naar Kyoto (500 km). Deze hogesnelheistrein rijdt boven de 300 km/uur. Japan heeft een heel uitgebreid trein netwerk en alle treinen rijden precies op tijd. De NS moet hier maar stage gaan lopen. Gelukkig hebben we een goede routeplanner, zodat we weten op welk perron we moeten zijn, want veel staat voornamelijk in het Japans aangegeven. Op het perron weet je precies waar jouw rijtuig gaat stoppen. Voor de instapplaats vormen zich lange rijen. Alles is erg gediciplineerd. Als makke schapen sluiten we achteraan aan.

In de trein zit je vorstelijk met een zee van beenruimte en verstelbare vliegtuigstoelen. Er mag niet gebeld worden in de trein. Als de conducteur het rijtuig binnenkomt, dan maakt hij eerst een buiging. Zo ook bij het verlaten ervan. Daarvoor draait hij zich zelfs om. De conducteur controleert de kaartjes niet, want die worden gecontroleerd als je het perron opkomt.

We rijden de hele tijd door bebouwing. Van fantasieloze flatgebouwen tot mooi ontworpen oude en nieuwe huizen. De huizen staan meestal heel dicht op elkaar met nauwelijks plek voor hun kleine auto. Er wonen 127 miljoen mensen in Japan.

In Kyoto logeren we bij Tomoko en haar man (Servas leden). Ze wonen in een groot oud huis, waar Tomoko (74 jaar) zelf geboren is. In de tuin verbouwt ze haar eigen groenten. Er zijn nog twee Servas gasten. Tomoko heeft heerlijk Japans gekookt. Veel vis en groente, die we helemaal niet kennen. Tomoko neemt ons mee naar het grote tempelcomplex Fushimi-Inari, waar duizenden rode poorten een boog vormen de heuvel op. Je kunt op een houten plankje een wens schrijven met je adres erbij en inleveren. Tegen betaling uiteraard.

Elke bezienswaardigheid moet je delen met heel veel mensen. Ook op de wandeling door het bamboebos bij Arashiyama. Vanwege de bloesemtijd is het overal nog eens extra druk. Het is ook erg populair om deze tijd te trouwen. Mooi op de foto met de bloesem. Zo ook in de tuin van de tempel Tenryu-ji.

In Okayama hebben we een backpackers hotel geboekt. Daar is meestal een gezamenlijke keuken. Leuk om andere reizigers te ontmoeten. Backpackers reizen tegenwoordig niet meer met de rugzak, maar met een rolkoffer. Tijden veranderen. Bij het kasteel ligt de mooi aangelegde Koraku-en tuin.

Vrijdag 1 april regent het pijpestelen, dus dat wordt een museumdag op het eiland Naoshima met o.a. veel Japanse kunst. De wereldberoemde architect Ando Tadoa heeft het onderaardse Chichu museum ontworpen, waar lichtinval een grote rol speelt. Er hangen werken van Monet. Helaas mag je nergens fotograferen. Wel buiten de kleurige pompoenen van Kusama Yayoi.

In Fukuyama hebben we vanuit onze hotelkamer een prachtig uitzicht op het kasteel. We huren een fiets in Onomichi en maken een prachtige tocht langs de Shimanami eilanden, die door lange bruggen met elkaar verbonden zijn. We moeten steeds de blauwe lijn volgen. Heel avontuurlijk dus. Maar eerlijk is eerlijk, anders hadden we de route nooit gevonden. Geen druk verkeer, dus je kunt mooi om je heen kijken. Er wordt veel groente verbouwd en de bomen hangen vol met sinaasappels. Op de lange hellingen naar de brug is Henk erg blij met zijn electrische fiets en Marianne maar zwoegen. Op de eerste brug is zelfs een aparte verdieping voor de fietsers.

We vinden Japan ontzettend leuk en afwisselend. Het eten is heerlijk en verrassend. Vanwege de koers van de Yen is het prijspeil van de hotels nu vergelijkbaar met Nederland. Uit eten gaan is wat goedkoper. De meeste Japanners spreken geen Engels, maar zijn erg aardig en behulpzaam. Zo kom je er altijd wel uit. Even Japans leren is een hele klus. Wij komen nog niet verder dan hai hai (= ja ja) en kampai (= proost).

Tomoko vond het leuk om ons voor het afscheid nog in een kimono te hijsen. Wat is dat ingewikkeld om aan te trekken…